Εργασία και Χαρά

Προφανώς η δράση του αρχιτέκτονα δεν είναι αποκομμένη από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της εποχής. Η σημερινή αρχιτεκτονική αδιαφορεί για αυτές και στρέφεται προς μια νέα συνθήκη, της σύγχρονης εποχής η οποία χαρακτηρίζεται από μια κουλτούρα υπερκαταναλωτισμού. Αυτή η διαλεκτική σχέση είναι αναμενόμενη καθώς η αρχιτεκτονική πάντα ακολουθεί το συμφέρον των ισχυρών. Στο σήμερα σε μια κοινωνία που βασίζεται στην ελεύθερη αγορά συμφέρον αποτελεί ο καταναλωτισμός. Πέρα όμως από την προώθηση της κατανάλωσης ο αρχιτέκτονας γίνεται ο ίδιος η μάρκα. Και την πρωτιά την παίρνει ο Rem Koolhaas όταν αναλαμβάνει να δημιουργήσει μια νέα εποχή στο χώρο του marketing της Prada. Στην πραγματικότητα ο αρχιτέκτονας δεν δουλεύει για τη μόδα «γίνεται ο ίδιος μόδα και συνεπώς μάρκα, εγγύηση για να σφραγίσει ένα κομμάτι της πόλης, ένα μουσείο, ένα κατάστημα, ένα νησί του Ντουμπάι ωσάν να ήταν ένα κοντομάνικο»[1].  Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Manhattan. «Είκοσι πέντε εκατομμύρια τετραγωνικών μέτρων εμπορικοί χώροι έχουν προβλεφθεί στο Μίντταουν, στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν, στη μελέτη επέκτασης του πανεπιστημίου Κολούμπια στο Χάρλεμ, που προκάλεσε την οργή των κατοίκων οι οποίοι απειλούνται με μαζικές εξώσεις […] είναι μια φαινομενική αντιδικία που έχει να κάνει με τη μετατροπή του Μανχάταν σε επώνυμη μάρκα, σε μια πλατφόρμα διασπαρμένη με αρχιτεκτονικά μνημεία προς κατανάλωση όπως ολόκληρο το σύστημα του σόπινγκ προς στο οποίο η Νέα Υόρκη μοιάζει να πλησιάζει και να απομειώνεται επικινδύνως. […] Μάζες κατοίκων εξωθούνται να μετακινηθούν αλλού, το Μανχάταν θα απολέσει τον πολύμορφο και λαϊκό χαρακτήρα που διατηρούσε για δεκαετίες μεταπολεμικά, η ζωή θα μετακινηθεί εκεί όπου οι κοινότητες και οι κάτοικοι έχουν περισσότερο χώρο για να εκφραστούν κα να ανασυγκροτηθούν. Και η αντιδικία γύρω από την αρχιτεκτονική θα παραμείνει στείρα, ανούσια, γιατί οι πόλεις έχουν φτιαχτεί από άλλη πάστα. Σίγουρα μπορεί να ενδιαφέρει τους οπαδούς των διαφόρων άρκισταρ -όρος αλιευμένος από ένα ιδιοφυές βιβλίο των Γκαμπριέλλα Λο Ρίκκο και Σιλβάνα ΜΙκέλι- το ποιος θα αναπαραστήσει καλύτερα την μεταμόρφωση του Μανχάταν σε πρωτεύουσα του σόπινγκ και των επώνυμων μαρκών, με την ψευδαίσθηση μιας μεταμοντερνικότητας διάφανης και συνειδητοποιημένης. […] και συνεχίζει παρακάτω ο Cecla με τη δήλωση του Rem Koolhaas […] σύμφωνα με την οποία ο μοναδικός προορισμένος σήμερα χώρος για τους πολίτες είναι το σόπινγκ, μοναδικός τρόπος έκφρασης της δημοκρατικής συμμετοχής.»[2]

---

[1]Celca, la Franco, Ενάντια στην Αρχιτεκτονική, Μετάφραση Μιτζάλης Νικόλας, Το Δόντι, Πάτρα 2009, σελ.35

[2] ό.π. σελ.23 - 24

Με αγάπη....