Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

λίγη τροφή για σκέψη...

Το τρομαγμένο ζώο παγώνει, ακινητοποιείται μπρος στους προβολείς του αυτοκινήτου. Ξαφνικά από το σκοτάδι που το κρύβει και το προφυλάσσει βρίσκεται στο φως που το εκθέτει και το απειλεί. Είναι ορατό και το ξέρει. Μόνο που πια δεν υπάρχει χρόνος, χρόνος να αντιδράσει. Και αν η φυγή είναι ένας τρόπος αντίδρασης που χρησιμοποιεί το χρόνο για να ακυρώσει την απειλή, η ενστικτώδης ακινησία μοιάζει σαν μια φυγή στο χώρο, μια φυγή που αναζητά μιαν ανέφικτη ταύτιση με το χώρο, μια εξαφάνιση.
Ο κατάδικος που δραπετεύει τη νύχτα λούζεται για μια στιγμή στο φως των προβολέων. Μένει ακίνητος. Η ίδια ενστικτώδης αντίδραση. Η ίδια προσπάθεια να κρυφτούν τα σημάδια της ζωής που δηλώνουν την παρουσία του, η κίνηση δηλαδή, με τη αφομοίωση από το περιβάλλον. Η ίδια στιγμιαία επινόηση μιας προστατευτικής μίμησης.
Μήπως η πολιορκία του ατόμου από τις φωτογραφικές εικόνες έχει κάτι από τούτη την καταδιωκτική έκθεση στο φως  Το προσωρινό πάγωμα μπροστά σε φλας που πιστοποιούν τη λήψη μιας ενοχοποιητικής φωτογραφίας είναι μόνο η πιο ακραίο μορφή μιας μιμητικής ακινητοποίησης μπροστά στην τετελεσμένη ή ενδεχόμενη εικόνα;
Ο άνθρωπος που φωτογραφίζεται, ο άνθρωπος που κάθε πράξη και κίνηση του είναι εκθέσιμη, ο άνθρωπος που αναγνωρίζει τον εαυτό του και αναγνωρίζεται στα στιγμιότυπα που οριοθετούν τη ζωή του, είναι ένας άνθρωπος εξαναγκασμένος στη μιμητική ακινησία που επιβάλει η απότομη έκθεση στο φως, φως που παγιδεύει τη μορφή του στο ανελέητο φωτογραφικό φιλμ. Αυτό που τον ταυτοποιεί είναι αυτό που τον εικονίζει. Καμία κίνηση δεν φαίνεται να μπορεί να τον σώσει από αυτό, καμία διαφυγή στο χρόνο. Το πάγωμά του, η εξομοίωσή με το περιβάλλον, είναι μια χειρονομία ανέφικτης απόδρασης ή οριστικής παράδοσης; Και τα δύο. Προσφέρει την εικόνα του, βρίσκεται ήδη στο σκοπευτήριο της μηχανής. Τα όρια του κάδρου είναι δεδομένα. Η σκηνή, η όποια σκηνή, ανεξάρτητα αν φωτογραφηθεί πραγματικά ή όχι, τον χαρακτηρίζει.
Η μίμηση των εικόνων, όπως και η έκθεση στο φως της λήψης τους, καθιστά το άτομο φορέα μιας μιμητικής συμπεριφοράς την οποία κατευθύνει η «φωτογραφική προκατάληψη». Η πανάρχαιη αμυντική χρήση της μίμησης, που εκφράζει τα σημάδια της ζωής για να τη διασώσει, που αφομοιώνει το ον στο χώρο του παραιτούμενη από το χρόνο του, επιβιώνει σήμερα ως κοινωνική συμπεριφορά συμμόρφωσης, ως μορφή κοινωνικοποίησης τελικά, εξαιτίας της φωτογραφικής προκατάληψης, της εικονογραφικής κατασκευής και εννόησης του πραγματικού. 


...λίγη τροφή για σκέψη